TY - JOUR ID - 10404 TI - اعتمادگرایی اخلاقی در رسائل مشرقی ابن‌سینا JO - اخلاق وحیانی JA - ETHICS LA - fa SN - 2383-3025 AU - جعفریان, محمدهانی AU - موسوی کریمی, میرسعید AD - دانشجوی کارشناسی ارشد فلسفۀ غرب، دانشگاه مفید AD - دانشیار دانشگاه مفید. Y1 - 2014 PY - 2014 VL - 4 IS - 2 SP - 57 EP - 70 KW - ابن‌سینا KW - اخلاق KW - معرفت‌شناسی KW - اعتمادگرایی DO - N2 - اخلاق ابن‌سینا در «رسائل مشرقی»[1] به میزان کسب معرفت از عالم بالا بستگی دارد؛ یعنی هر قدر معرفت افراد به عالم فرشتگان و عقول بیش‌تر باشد، آن‌ها انسان‌های اخلاقی‌تری خواهند بود. وی در این رسائل، افراد را از لحاظ توانایی در کسب این نوع معرفت، به دو دستۀ برادران حقیقت و غیر آنان تقسیم می‌کند. در قسمت اول این مقاله، با تأکید بر این نکته، نشان می‌دهیم که عامل ممیز میان این افراد، معرفت‌شناسانه و در حقیقت، به میزان علم و دانش آن‌ها است. در ادامه نیز تلاش ابن‌سینا را برای گذر از این تفاوت معرفت‌شناسانه ـ که عامل تمایز بین افراد در داستان‌های مشرقی است ـ بیان کرده، سعی او را در رسیدن به ادراکی واحد از امر اخلاقی در قالب طرح معرفت‌شناسی اعتمادگرا بررسی خواهیم کرد. در ادامه نیز از زمینه‌های طرح اعتمادگرایی نزد ابن‌سینا سخن می‌گوییم. در پایان، چگونگی از بین رفتن دوگانگی معرفت‌شناختی مطرح در اخلاق ابن‌سینا را توضیح خواهیم داد. [1]. منظور ما در این مقاله از رسائل مشرقی، سه داستان تمثیلی رسالة الطیر، حی بن یقظان و سلامان و ابسال است؛ و تنها برای تمییز این رسائل از سایر آثار ابن‌سینا از این عنوان استفاده کرده‌ایم. UR - https://ethics.isramags.ir/article_10404.html L1 - https://ethics.isramags.ir/article_10404_f66862cda5ec2e0e7020bac35bdedc2c.pdf ER -